NT & SA - Red Centre

Alice Springs ligt in het midden van Australië in de staat Northern Territory (NT). Het is een stad met een kleine dertigduizend inwoners. Wat is het fijn om na twee maanden weer in een echte stad met verschillende supermarkten, kledingwinkels en galeries met Aboriginalkunst te lopen. In het hostel ontmoet ik een Nederlands meisje uit Almere waarmee ik naar het plaatselijke zwembad ga. Ook hier is het warm en dan is zo’n verkoeling heerlijk op zijn plaats!

MacDonnell Ranges
De volgende dag gaan we met haar auto en nog een ander Nederlands meisje naar de MacDonnell Ranges. Dit is een enorme bergketen die zich uitstrekt over 644 kilometer en tussen de 350 en 300 miljoen jaar oud is. Door de jaren heen heeft erosie voor vele kloven en openingen in de rotsen gezorgd. We gaan op weg naar Simpsons Gap waar ik door een droge rivierbedding naar de hoge rotspartijen toeloop. Ik geniet van de schitterende rode kleur van de rotsen waarbij de groene bomen en struiken fel afsteken.
Daarna staat Ellery Creek op het programma. Hierin staat wel water en het is dan ook heerlijk verfrissend om in dit zoete water te zwemmen in een surrealistisch mooie omgeving. Ik zwem tussen de rotsen door en verbaas me over de bomen en struiken die in deze kloof en op de rotsen groeien. Aan het eind loopt het water over in een groen rietachtig landschap. Echt een klein paradijsje hier.

Red Centre Tour
Ik heb een zesdaagse tour geboekt die me helemaal naar Adelaide in het zuiden van Australië zal brengen. Maar ik begin in Alice Springs waar onze gids Ash ons om 6 uur ’s ochtends ophaalt. De groep bestaat uit tien mensen: een Frans echtpaar, twee Polen, een Italiaan, een Zwitser, een Duitse, een Engelse en een Australische vrouw. Gedurende deze dagen haal ik dan ook mijn talenkennis weer flink uit het stof.

Stuart Highway
Van Darwin in het noorden naar Port Augusta in het zuiden van Australië loopt de Stuart Highway, die 2834 kilometer lang is. Een paar weken geleden vond de World Solar Challenge plaats, waarbij wederom een Nederlands team (TU Delft) deze race op zonne-energie gewonnen heeft. De weg is vernoemd naar John McDouall Stuart die als eerste ontdekkingsreiziger de tocht van zuid naar noord in 1862 succesvol had voltooid. Hij had de opdracht gekregen om een route van noord naar zuid te vinden om een telegraaflijn aan te leggen. Wanneer er namelijk goud of opaal gevonden werd, zat er een enorme vertraging tussen Australië en Londen. De goudprijs kon al weer veranderd zijn in de tussentijd. Met een telegraaflijn was dit probleem grotendeels verholpen. De huidige Stuart Highway ligt ongeveer op dezelfde route als de telegraaflijn van toen.

Wij buigen op een gegeven moment af naar het westen, want het doel van vandaag is om Uluru (450km van Alice Springs) te zien. Eerst stoppen we bij een kamelenboerderij. De Afghanen brachten de kamelen naar Australië om als vervoersmiddel in de woestijn te gebruiken. Nu is dit een erg toeristische attractie. Je kan een ritje van tien minuten maken op de kameel die eigenlijk en dromedaris is. Ik sla over. Na nog een aantal stops bij roadhouses voor koffie en toiletbreaks rijst aan de linkerkant in de verte een zeer grote en platte rotsformatie op. Iedereen haalt zijn fototoestel tevoorschijn en begint als een malle foto’s te maken. Al snel haalt Ash ons uit de droom, want dit is namelijk Mount Connor ook wel bekend als Fuluru (fool Uluru). We kunnen niet dichterbij komen, omdat het land in eigendom van een cattle station is.

Yulara
We rijden verder en komen voor de lunch aan in Yulara. Dit is het dorp dat in 1985 speciaal is verrezen om Uluru te bezoeken. Voorheen kon je namelijk naast Uluru kamperen, maar dat bracht veel vervuiling met zich mee. Ook waren de Aboriginals hier niet zo blij mee, omdat Uluru heilig is voor hen. Daarom is Yulara gebouwd, maar zodanig dat duinen en boompartijen verhullen dat hier vele gebouwen staan. Onze kampeerplaats bestaat uit een aantal tenten en een keukentent. We helpen met het uitladen van alle kookspullen en maken de lunch klaar. Onder andere kangoeroe staat op het menu. Erg lekker vlees!

Kata Tjuta
Nadat we zijn uitgegeten en de afwas gedaan hebben rijden we naar het nationale park toe. De toegangsprijs is 25 dollar en is drie dagen geldig. Aan de rechterkant doemt Kata Tjuta op. Dit betekent ‘meerdere hoofden’. Je kunt dan ook meerdere rotsblokken bestaande uit verschillend steenmateriaal onderscheiden. De lijnen over de rotsen zijn 20 graden gekanteld. Net als de MacDonnell Ranges bestaan Kata Tjuta en Uluru al zo’n 350 miljoen jaar. We hebben allemaal een vliegennet over ons hoofd, want het stikt er van de vliegen. We gaan een hike maken om de Kata Tjuta van dichterbij te bekijken. Echter na een half uurtje lopen mogen we niet verder, omdat door de hitte de weg is afgesloten. Dit doen ze bij 36 graden… Gelukkig is er nog een andere hike die we wel mogen doen. Wederom verbaas ik me over de rode rotskleuren afgewisseld met de groene bomen en struiken.

Uluru
Aan het eind van de middag rijden we naar de ‘sunset’ parkeerplaats voor Uluru. Samen met nog dertig andere touringcarbussen gaan we hier de zonsondergang bekijken. Ash heeft een goede plek gevonden waar hij toastjes bereidt en een glas bubbels voor ons inschenkt. De andere touroperators doen hetzelfde. Het is een beetje bewolkt waardoor Uluru er niet heel rood uitziet. Wel is het erg gaaf om deze 348 meter hoge monoliet (die overigens nog vele honderden meters diep in de grond verankerd is) nu in het echt te zien. Dit stond op mijn top-3 lijstje (Sydney en Great Barrier Reef heb ik reeds afgetikt).
De volgende dag staan we erg vroeg op om dit keer de zonsopgang van Uluru te zien. Je kan een hike van tien kilometer om de hele rots heen maken of zoals ik doe halverwege afgedropt worden en vijf kilometer terugwandelen. Dit keer zie ik de achterkant van Uluru. In de media en op reisbureaus zie je namelijk alleen maar de voorkant. Sommige delen zijn heilig waar je dan ook geen foto’s van mag maken. Het ziet er iets grilliger en minder smooth uit. Ook zie ik afzettingen op de rots waar je met wat fantasie van alles in kunt zien. Zo zie ik een hele grote schedel, maar ook een vergrote rups die je zo zou kunnen opeten.

Mala Walk
Na de hike krijgen we onze morning tea (kleine snack) en daarna begint de Mala walk onder begeleiding van een Aboriginal die hier woont. We kunnen Uluru nu van heel dichtbij zien en aanraken. Hij vertelt over afgelopen maandag 26 oktober. Precies dertig jaar geleden werd Uluru en het land eromheen teruggegeven aan de Aboriginals. In samenwerking met hen werd het nationale park opgericht. Het geld voor de toegang wordt in het behoud van het park gestopt. Er is echter nog steeds een discussie gaande over het beklimmen van Uluru. Er loopt een pad dat naar de top leidt met in het midden een touw om aan vast te houden. Voor de Aboriginals is het echter een heilige plaats die je niet mag beklimmen. Er bestaat een raad van twaalf verschillende organisaties, waarbij slechts één partij tegenstemde voor het sluiten van het beklimmen van de rots. Er wordt nu sterk afgeraden om de rots te beklimmen, maar je zal geen boete ervoor krijgen.

Tijdens de Mala Walk wijst de gids ons het gedeelte aan waar de mannen sliepen, waar de vrouwen sliepen én waar de grootouders sliepen. Zij sliepen met de kinderen naast zich. Zij waren namelijk diegene die alle tradities en verhalen doorvertelden en de kinderen in hun tienerjaren erop wezen hoe zij zich moesten gedragen. Erg interessant. Ook zijn er eeuwenoude muurschilderingen te zien. Een vandaal echter heeft een deel verwoest met olie. Onze gids zou het liefst dit gedeelte dan ook sluiten voor publiek. Na afloop gaan we naar het culturele centrum waar ik nog meer lees over Uluru en de bijzondere tradities.

Swag
’s Middags na de lunch vertrekken we richting King’s Canyon. Doordat er een groot zoutmeer, Lake Amadeus, tussen Uluru en King’s Canyon in ligt, moeten we flink omrijden. Wel maken we een stop om Fuluru beter op de foto te krijgen én het zoutmeer dat volkomen droog staat. We komen bomen tegen waarvan de zwart ogende stam niet verbrandt tijdens een bosbrand. Eindelijk bereiken we ons kamp en ik wil graag in een swag slapen. Dit is een soort van grote slaapzak bestaande uit sterk canvasdoek waarvan je de flappen kunt dichtritsen. Hierin ligt een matras waar je vervolgens met je eigen slaapzak weer in ligt. Je bent hierdoor veilig voor slangen en andere beestjes. De Australische vrouw, Michelle, wil ook wel in een swag slapen en het eerste half uurtje genieten we nog volop van de sterrenhemel. In de verte dondert en bliksemt het er echter flink op los. De donderstorm komt onze kant op en de sterren verdwijnen achter de wolken. Bij het voelen van de eerste druppels vluchten we snel een tent in. Ik sleep de swag achter me aan, zodat ik kan zeggen dat ik in een swag geslapen heb ook al was dat droog in een tent!

King’s Canyon
De volgende dag is het weer helemaal opgeklaard en na wederom een kort nachtje gaan we op weg naar King’s Canyon. Hier kun je een vier uur durende hike maken of eentje van twee uur. De hitte van Kata Tjuta nog vers in het geheugen besluit ik samen met Michelle de korte wandeltocht te doen. We hebben genoeg tijd om rustpauzes te nemen en mooie foto’s te maken. We klimmen eerst een stuk omhoog en kijken dan uit over de vallei zo ver we kunnen. Op een gegeven moment komen we aan bij een vlak plateau met een boom waaronder een plastic gele roos ligt. Anderhalf jaar geleden is hier een Brits meisje omgekomen. Haar tourgids vond het grappig om een ‘kliffoto’ te maken. Je kunt namelijk op een iets lager plateau van twee meter breed stappen en dan doen alsof je van de klif veertig meter naar beneden valt. Helaas werd dit werkelijkheid.
Michelle en ik lopen verder en het landschap verandert. We zien allemaal ronde op elkaar gestapelde roodoranje rotsen, domes genoemd. Erg surrealistisch. We komen aan bij een grote canyon waar alleen als het flink geregend heeft een waterval te zien is. Dit is de plek waar we de rest van de groep ontmoeten en gezamenlijk lopen we de weg terug. De temperatuur is alweer flink gestegen en de twee liter water vliegt erdoorheen. Om half elf zitten we aan de lunch gevolgd door een heerlijk verkoelende duik in het zwembad. ’s Middags valt iedereen in slaap als we weer op weg gaan richting de Stuart Highway. We komen aan bij het kamp dat naast een roadhouse ligt waar we ’s avonds nog een drankje doen. Dit is het meest middelste puntje van Australië.

Coober Pedy
Het meest warmste plaatsje echter ligt een paar honderd kilometer zuidelijker. Maar voordat we Coober Pedy bereiken gaan we de grens over van de Northern Territory (NT) naar South Australia (SA). Hier gaan we ook over op de zomertijd dus alle klokken worden een uur vooruit gezet. Het landschap verandert geleidelijk van aardig wat bomen en veel struiken met af en toe een rondhuppelende kangoeroe of emoe naar een totale leegte met sporadisch een struikje. Op een gegeven moment komen we aan in een maanlandschap. Overal zie je hoopjes zand alsof een mega mol hier heeft huisgehouden. Het blijkt de opaalmijn te zijn. Je kunt een stuk grond van 50x50 meter huren voor drie maanden en dan tot een maximale diepte van 30 meter op zoek gaan naar opaal. Bij het graven kwamen ze erachter dat het een stuk koeler ondergronds dan bovengronds is, dus besloten ze huizen ondergronds te maken. Wij slapen vannacht ook in zo’n ondergronds huis waar de temperatuur altijd een aangename 24 graden is. En er zijn geen vliegen, want die houden niet van donker. We krijgen een rondleiding door het Opaalmuseum waarbij we eerst een video bekijken hoe het opaal gevonden werd. In het Romeinse Rijk droegen de dames al opalen afkomstig uit Hongarije. Het opaal uit deze omgeving echter is ontzettend blingbling. Zo erg dat de juweliers in Londen eerst niet geloofde dat het om opaal ging. Na de film toont onze gids hoe je een stuk opaal kunt slijpen. Ze vertelt dat wit opaal niks waard is. De rode opalen daarentegen is een ander verhaal. Daarna dalen we af naar beneden en via een gangenstelsel komen we aan bij een modelwoning. Ze toont ons hoe donker het kan zijn als het licht uit is en ook heeft elke kamer een soort van schoorsteen waar verse lucht uitkomt. Als je buitenstaat en kijkt naar zo’n huis zie je inderdaad veel schoorstenen kriskras naast elkaar op het dak staan. Na de rondleiding is er de mogelijkheid om sieraden met opalen erin te kopen. Prijzen variëren van 15 dollar tot 150 duizend dollar. Ik koop een setje oorbellen bij een van de vele opaalwinkels in het dorp. Verder ga ik op bezoek bij de plaatselijke kerk (het is tenslotte zondag) en ook deze kerk is ondergronds. Is het dan ook dichterbij hel?

Aan het eind van de middag gaan we op bezoek bij een kangoeroe opvangcentrum. Aangereden kangoeroes kun je hier naartoe brengen waar ze dan weer worden opgelapt en als het mogelijk is weer worden uitgezet. Iedereen krijgt een handje vol wasabi nootjes om te voeren. En vrolijk springt een van de kangoeroes op mij af en eet uit mijn hand. Na het voeren brengt de eigenaar een joey (babykangoeroe) in een draagtas naar buiten. Eerst voert hij de joey speciale melk uit de fles. Daarna mag hij uit de ‘buidel’ een beetje rond hupsen. Een erg mooi project. ’s Avonds eet ik een pizza met emoe en kangoeroe…

Flinders Ranges
De volgende dag staat een flinke reisdag op het programma. We passeren een aantal grote zoutmeren, waaronder Lake Hart en de spoorweg van de beroemde Ghan spoorlijn. Aan het eind van de middag komen we aan in Port Augusta waar de Stuart Highway eindigt en zien we voor het eerst weer verkeerslichten sinds Alice Springs. Ook zie ik de oceaan weer na een aantal maanden in de outback gespendeerd te hebben. We slapen vanavond in een oude molen in het plaatsje Quorn. Dit ligt in de Flinders Ranges en het landschap verandert naar een grote goudgele graanschuur. Op de laatste dag staat een hike in het Alligator’s gorge op het programma. Er zijn hier geen alligators te vinden, maar de kloof is waarschijnlijk vernoemd naar meneer Ali. De hike door de kloof is erg afwisselend. Af en toe worden we vergezeld door de kangoeroes die hier wonen. Op een gegeven moment lopen we tussen twee enorme rotswanden in, terwijl we over grote stenen in de beek heenstappen. Nog even de hoge trap omhoog en dan zit onze hike erop.

We rijden naar de Clare Valley bekend om de lekkere wijnen. Vooral Rieslings worden hier gemaakt. Dat moet geproefd worden en is dan ook een heerlijke afsluiting van een fantastische tour voordat we moe maar voldaan in Adelaide aankomen.

Adelaide
In Adelaide bezoek ik de botanische tuin waar een erg enthousiaste mevrouw een gratis rondleiding geeft. Verder bezoek ik de Art Gallery of South Australia met veel Aboriginal kunst en eet ik in een eetstalletje in de markthal aan de Grote Street. De stad is door dezelfde architect ontworpen als Christchurch. Het CBD is dan ook erg overzichtelijk. Verder besluit ik te gaan couchsurfen om wat locals te ontmoeten en de kosten van een hostel te besparen. Ik kom bij een erg relaxte gast terecht die dicht bij het strand woont. Ik mag ook gebruik maken van zijn ebike dus ik cross lekker naar het strand om te chillen in een heerlijk aangename temperatuur van 30 graden. Lente hier is niet verkeerd :)