WA - Perth aan de Westkust

Na een weekje in Adelaide gespendeerd te hebben vlieg ik naar Western Australia (WA). Deze staat beslaat een derde van heel Australië en de hoofdstad daarvan is Perth, een van de meest afgelegen grote steden ter wereld. Het is dan ook nog 3,5 uur vliegen en er is 2,5 uur tijdsverschil met South Australia. Ik zit nu op dezelfde tijdslijn als Beijing, Singapore en Bali dat 7 uur verschilt met Nederland. Tijdens de vlucht kijk ik toch weer enigszins verbaasd over de enorm lege en droge vlaktes. Hier en daar zie ik een roze meer. De kleur ontstaat door het hoge percentage zout in het water waardoor bepaalde organismen een roze stof produceren. Een erg mooi gezicht.

Hier aan de Westkust
In Perth verblijf ik de komende twee weken bij een vriendin van Cynthia, terwijl zij aan het genieten is van een vakantie overzees. Cynthia en haar vriend Richard zijn ook overzees en om precies te zijn in Perth! Ik zie hen na elf maanden weer in het echt. Helemaal leuk. Ze reizen de volgende dag af naar het zuiden voor 1,5 week. Ook ik daal de volgende dag af richting het zuiden voor een dagtrip met de twee Polen, die ik op mijn tour in de Red Centre was tegengekomen.

Eerst gaan we naar Busselton dat ligt aan de Geographe Bay (superrrmooi) op zo’n 2,5 uur rijden van Perth vandaan. Hier is een 1,8 kilometer lange pier gebouwd die diende als haven. Het water is namelijk erg ondiep en de schepen konden niet dichterbij aanleggen. Er gaat een toeristentreintje naar het eind van de pier waar een groot observatorium onderwater is aangelegd. Wij gaan te voet die kant op en zien een visser die bezig is een lekkere vangst binnen te halen. Een soort van zeekievit ziet dit echter ook en vliegt zo weg met de vis in zijn bek.

De volgende bestemming is Mandurah. Hier schijnen de iets welgesteldere mensen van Perth te wonen. Veel villa’s liggen aan het water met een bijbehorend jacht voor de deur. Ook is er een mooi Memorial te zien. Verder nemen we een kijkje in de haven en eten we fish and chips.

Als laatst staat Rockingham op het programma. Vanuit hier kun je met wilde dolfijnen zwemmen. Cynthia en Richard gaan dit later in hun vakantie doen en zijn daarover erg enthousiast. Voor de kust ligt Penguin Island waar je pinguïns schijnt te kunnen zien. Het is al laat in middag, dus de Polen en ik besluiten dit eiland over te slaan. De wind is aangetrokken en daar maken veel kitesurfers dankbaar gebruik van. Een kleurrijk gezicht. Voor ons is het tijd om terug te keren naar Perth.

Christmas
De dagen daarna ga ik op verkenningstocht door Perth. Alle bussen (verzorgd door Transperth) in het stadscentrum zijn gratis. Dus ik hop van de ene bus naar de andere om zo het King’s Park te bezoeken of de (Aboriginal) kunst in de Art Gallery te bewonderen. Ook spreek ik af met Darren Vernède. We delen dezelfde achternaam en hij had mij een paar jaar geleden toegevoegd op LinkedIn. Nu heb ik eindelijk de kans om hem in het echt te ontmoeten. Een ontzettend aardige man die mij meteen uitnodigt om Kerst te gaan vieren met zijn familie. Ik ben heel benieuwd! En dat Kerst een groot iets hier is, blijkt wel uit de straatversiering, rijk versierde etalages en de vele kerstreclames op televisie. De dag voordat Sinterklaas arriveert in Nederland worden in Perth de ‘lichtjes aangestoken’. Een hele show rondom de Kerstman volgt. En dat in 28 graden voelt wel een beetje raar.

Dutchies in Perth
Om toch even in Hollandse sferen te komen spreek ik af met Jaap en Diana die zo’n zeven jaar geleden naar Australië zijn geëmigreerd. Ze laten me de buurt zien waar ze wonen en vertellen honderduit over hun ervaringen hier Down Under. Zo is het heel gebruikelijk om ‘uit ontbijten’ te gaan en bij feestjes neemt iedereen zijn eigen drank mee. Ook maak ik kennis met de Hollandse club Neerlandia opgericht door de Nederlandse migranten in de jaren zestig. Maandelijks wordt een borrel georganiseerd waar ik heerlijk wat bitterballen en een broodje kroket verorber. Het percentage 60-plussers overheerst, maar het is een erg gezellige bedoeling.

Zand en Pinnacles
Wanneer Cynthia en Richard terugkeren van hun zuidwaartse trip gaan we met z’n drietjes de buurt ten noorden van Perth verkennen. Allereerst bezoeken we het Yanchep National Park waar we koala’s gaan spotten. Eigenlijk komen koala’s niet voor in West-Australië, maar speciaal voor de toeristen zijn ze naar dit park overgebracht. Ik had ze pas één keer eerder gezien, dus dit keer is het hoog naar de bomen turen en kijken wie ze als eerste ziet. Dat ze een goede schutkleur hebben blijkt wel uit het feit dat je echt drie keer moet kijken of er iets op een tak zit of niet. Met hun klauwen kunnen ze gemakkelijk zich vast klampen aan de boomstam. Daarna maken we een mooie wandeltocht langs het meer en zie ik weer zwarte zwanen (deze had ik ook al in Nieuw-Zeeland gespot). Een aantal kangoeroes ligt te chillen in de schaduw en een joey (babykangoeroe) drinkt uit de buidel bij mama.

Vervolgens rijden we noordelijker en verandert het landschap van groen struikgewas naar bijna witachtige duinen. Hier is het tijd voor sandboarden. Het is even een klim omhoog om de top van de duin te bereiken, maar het is zooo gaaf om naar beneden te suizen. Echt staan op de sandboard durf ik niet (er zijn ook geen gespen om je voeten aan vast te snoeren), maar zittend naar beneden gaat prima. Het is eigenlijk een soort sleetje rijden in de zomer. Wanneer we zijn uitgesandboard rijden we weer verder en komen om half zes aan op de camping. Snel zetten we de tent op en om zes uur rijden we naar de Pinnacles om hier de zonsondergang te zien. De Pinnacles zijn kalksteenachtige langwerpige rotsen die her en der in een geelachtig landschap verspreid staan. Hoe ze zijn ontstaan zijn de geleerden nog niet over uit, maar het is een fenomenaal uitzicht. Vooral in de ondergaande zon geeft het een mysterieus uitzicht. De volgende dag gaan we weer naar de Pinnacles om deze in daglicht te zien. Je kan je makkelijk verschuilen achter een rots dus we spelen even verstoppertje. Je kan ook met de auto een parcours afleggen en bij elke stop maken we weer heel wat foto’s.

Na de Pinnacles gaan we de stromatolites bekijken bij het Thesismeer. De stromatolites lijken op rondachtige rotsen, die me aan de bubbelende modderbaden in Nieuw-Zeeland doen denken. Het zijn echter geen rotsen, maar levende bacteriën die in zout water groeien. Het is moeilijk voor te stellen dat dit iets levends is.
Dan is het tijd om weer zuidwaarts te rijden. We komen aan het eind van de middag aan in de Swan Valley waar we een wijnproeverij houden. Verderop kun je nog chocolade proeven ook, dus dit is een mooi eind van deze tweedaagse trip.

De dagen erna doen we nog wat toeristische attracties in en rondom Perth. Zo krijgen we een rondleiding door de botanische tuin van King’s Park. Dit is op Central Park in New York na het grootste park dat midden in een stad ligt ter wereld. Onze gids wijst ons op allerlei plantjes, blaadjes en ook de boababboom die uit Noord-Australië is gehaald. Na een aantal jaar is hij nog steeds van slag qua seizoenen, omdat de boabab alleen gewend is aan de droge tijd of de regentijd.

Fremantle Prison
Ook bezoeken we de historische gevangenis van Fremantle. In 1829 werd Fremantle opgericht als een ‘free settlement’. In tegenstelling tot de oostkust kwamen mensen vrijwillig vanuit Europa hierheen om zich in Australië te vestigen. Na de eerste twintig jaar was er behoefte aan meer goedkope arbeid voor de verdere bouw van Fremantle. Er werd besloten 75 convicts (gevangenen) vanuit Groot-Brittannië naar Fremantle te sturen. De huidige gevangenis had echter lang niet genoeg plaats voor al deze gevangenen. Daarom begonnen zij in 1850 met de bouw van hun eigen gevangenis. Negen jaar later was de uit kalksteen opgetrokken gevangenis gereed.

We krijgen een rondleiding door een vrouw die erg enthousiast vertelt en leuke feitjes paraat heeft. Zo mocht je maar drie keer per week douchen voor vier minuten lang. Denk daarbij dat het over de veertig graden kan worden… Ook waren er allerlei baantjes te doen, waarbij keukenwerk het meest gewild was. Je hebt dan toegang tot beter eten. Je moet je wel netjes gedragen hebben, want je hebt namelijk toegang tot de messen. Vooral moordenaars bleken in de keuken te werken.

In 1886 komen geen nieuwe ‘convicts’ meer aan in de gevangenis, maar ‘gewone’ gevangenen waaronder vrouwen en Aboriginals. Ieder in zijn eigen afdeling. Tijdens de goudkoorts een paar jaar later neemt de bevolking van Fremantle explosief toe en het aantal gevangenen gaat gelijk op. Wij lopen met de groep door de lange gangen en kijken omhoog naar de andere verdiepingen. Een groot stalen net is gespannen om zelfmoord te voorkomen. Je breekt echter wel al je botten bij de val… De cellen zijn erg klein: 1,20 meter x 2,10 meter. Later wordt van twee cellen één grote cel gemaakt, die je dan weer wel met zijn tweeën moet delen.

Buiten aangekomen bij de luchtplaats staan we in de brandende zon. Er is een doek gespannen voor wat schaduw, maar dat was er honderd jaar geleden zeker nog niet. Op zondag gaat men naar de gevangeniskerk en een oase van licht valt hier door de hoge ramen naar binnen. Dit is niet het geval bij de executiekamer. Dit is een kamer met dertien treden en dertien balken die het dak bijeenhouden. In het midden hangt de strop al klaar. Na een laatste glas whiskey genuttigd te hebben komt hier een eind aan het leven van een gevangene. Er is slechts één vrouw geëxecuteerd die altijd heeft volgehouden onschuldig te zijn.

Door de jaren heen zijn veel vluchtpogingen gedaan. Als dit niet lukte, kreeg je zweepslagen. Net niet genoeg om eraan te overlijden, maar een bezoek aan het ziekenhuis was noodzakelijk. Waren de wonden geheeld dan was het tijd voor een tweede ronde zweepslagen net zolang tot je je straf had gehad. In de jaren zeventig van de vorige eeuw was de sfeer erg grimmig in de gevangenis en durfden gevangenisbewakers niet in te grijpen wanneer ze alleen aan het werk waren. De executies en zweepslagen zijn ondertussen afgeschaft, maar er komen steeds meer protesten om de gevagenis te laten sluiten. Uiteindelijk in 1991 werd deze dan zwaar verouderde gevangenis daadwerkelijk gesloten. Het staat nu op de Unesco erfgoedlijst.

Rottnest Island
En dan is het tijd voor Cynthia en Richard om weer naar het koude Nederland af te reizen. Ook ik ga mijn onderkomen verruilen voor een hostel. Hier ontmoet ik twee Italianen en een Engelsman waarmee ik naar Rottnest Island ga. Het doet me een beetje aan de Waddeneilanden denken vanwege de vele duinen en de afwezigheid van auto’s op het eiland. We hebben een fiets gehuurd en crossen het eiland over langs zoutmeren en doen we een vuurtoren en oude bunkerplaats aan. Bij de Salmon Bay gaan we snorkelen en zie ik weer veel gekleurde vissen. Daarna lunchen we op een hagelwit strand. We fietsen verder en onderweg zien we quokka’s. Dit zijn kleine bruine buideldieren met een lange dunne staart. Ze zijn familie van de kangoeroe en zo springen ze ook heen en weer. Ze zijn vooral erg nieuwsgierig en laten zich graag fotograferen! De ontdekkingsreiziger Willem de Vlamingh vernoemde in 1696 het eiland naar de quokka’s die erg op grote ratten lijken. Eén groot rattennest (Rottnest Island) slechts bestaande uit quokka's.

Freo
Fremantle wordt ook Freo genoemd (aangezien Australiërs alles afkorten). Freo wordt de komende weken mijn nieuwe verblijf. Ik heb namelijk een nannyadres gevonden waar ik tegen kost en inwoning op de kids let en meehelp in het huishouden. Vanuit hier kan ik ook makkelijk een ander baantje ernaast zoeken. Globale planning (op dit moment) is dat ik hier nog wel tot eind januari verblijf. Maar het leven van een backpacker kan met de minuut veranderen ;-) Ik houd jullie op de hoogte!